Alle blogposts

1 on 1: Tamara Arruti - danser, choreograaf, docent

Tamara Arruti, @tamaraarruti, verhuisde op haar 21 van Spanje naar België en werd niet veel later bekend door haar deelname aan So You Think You Can Dance, waarin ze derde werd. Ondertussen is ze niet enkel bekend als danser, maar ook als choreograaf en dansdocent.
 

Voor mensen die jou niet kennen: wie is Tamara Arruti? 

Ik ben danser, choreograaf, docent. Voornamelijk choreograaf, maar eigenlijk van alles een beetje want ik hou van afwisseling en ik hou ervan om mezelf uit te dagen. Het meest hou ik van werken in de artistieke wereld, bijvoorbeeld van filmen en regisseren, van visuals en fotografie. Kortom, ik hou ervan om in de kunstwereld te zijn. Ik vind het heerlijk om mijn lichaam te verkennen en mijn manier van delen is door middel van dans. Dat kan choreograferen zijn, zelf dansen of lesgeven. Dans is niet alleen het aanleren van bewegingen. Ik concentreer me veel op emoties en de kracht van dans voor genezing. Het begon als een manier om mezelf uit te drukken, maar het gaat nu meer richting werken met mensen, mensen laten voelen, dans gebruiken als een vorm van expressie, … Het gaat over anderen helpen hen te genezen door middel van dans.

2


Wanneer en waar ben je begonnen met dansen?

Dans is altijd in mijn leven geweest. Mijn moeder heeft me als jong kind in de aerobicsles gezet en dus, hoe grappig het ook is, is dat mijn basis (lacht). Ik groeide op in een klein dorp en danste tot mijn 18 jaar, tot ik begon met mijn studies van fysiotherapie. Tot mijn 21ste danste ik minder omdat ik me op mijn studies concentreerde. Daarna kwam ik naar België en begon ik meer te dansen, me verder te ontwikkelen en begon ik echt te houden van wat dansen te bieden heeft. Ik kon hier ook goed en deftig trainen. Ik maakte deel uit van de TV-show So You Think You Can Dance (SYTYCD) en dat stelde me echt open voor wat ik wilde doen. Ik bleef hard werken, bleef dansen en later begon ik te choreograferen, wat ik nu nog steeds doe.

Wanneer nam je deel aan de TV-show So You Think You Can Dance? 

SYTYCD vond plaats tijdens mijn eerste jaren in België. Een vriendin van mij schreef me ervoor in en ik deed het gewoon, maar ik had niet verwacht dat ik zo ver zou komen. Plots was ik in de liveshows en ik dacht: "Oké, laten we dit doen en genieten nu ik kan!" Ik werd omringd door professionele dansers en werkte met choreografen vanuit zoveel verschillende stijlen. Ik vond het echt geweldig. Toen realiseerde ik me dat dit is wat ik wil doen en dat ik dubbel zo hard moet trainen.

Was het op dat moment dat je je passie omzette in een carrière?

Na SYTYCD heb ik een theatertour gedaan en het meeste uit die ervaring gehaald, maar daarna ging ik weer aan het werk. Ik ben echter nooit gestopt met dansen; ik werkte van maandag tot en met zondag. Ik trainde, gaf les, was aanwezig op verschillende producties en werkte bovendien ook nog als fysiotherapeut. Maar ik was heel blij omdat ik iets deed waar ik echt van hield. Ondertussen ging ik naar verschillende audities en uiteindelijk werd ik aangenomen voor een musical. Dat was het moment dat ik een beslissing moest nemen, want ik had 2 fulltime jobs op dat moment. Ik moest een beslissing nemen, en ik dacht: "Dit is een kans. Als het niet lukt kan ik altijd terug fysiotherapeut worden." Dus ik nam het risico en sindsdien is het een geweldige weg geweest. Het is geen gemakkelijke wereld, maar ik heb helemaal geen spijt van mijn beslissing en ik heb ook zoveel geleerd!

Welke dansstijl ligt het dichtst bij jouw hart?

"Ik begon vooral met hip hop, maar hedendaags heeft mijn visie echt enorm geopend."

Ik vind het moeilijk om mezelf in één stijl te omschrijven, want voor mij is het allemaal gewoon ‘dansen’. Ik gebruik de basis van hedendaags, de basis van hip hop, en van alles wat ik gaandeweg leer. Voor mij zijn het bewegingen. Het is mijn eigen stijl en mijn eigen manier om het nummer of de boodschap te interpreteren. Het hangt af van het nummer hoe ik zal bewegen, want we zijn niet slechts één emotie. Afhankelijk van het nummer zal ik een andere emotie gebruiken. Dus ik begon met hiphop, maar hedendaags opende echt mijn geest, hart en mijn vocabulaire. Tegenwoordig is het dus meer hedendaags, ook al doe ik een beetje van alles.

3


Waar en aan wie geef je zoal les?

Tegenwoordig geef ik enkel nog les in Leuven, bij dansschool Aike Raes. Maar voordien gaf ik een beetje overal les. Ik geef onder andere les aan tieners, zowel technieklessen als choreografie. Het gaat om een wedstrijdteam dat meer dan één trainer heeft. Ze komen een tweetal keer per week bij mij en ze zijn erg ruimdenkend. Ik heb ook mijn volwassen team van 16 tot 45 jaar. Volwassenen willen het niet te serieus nemen en vooral plezier hebben. We hebben het dan ook erg naar onze zin (lacht). Ten slotte heb ik ook een team op hoog niveau die ik elke uitdaging kan geven. Ik hou ervan om ze uit te dagen.

Ik gaf vroeger ook les aan kinderen, maar dat doe ik niet meer. Ik hou ervan om aan mensen les te geven die een bepaald mentaliteitsniveau hebben en die graag uitdagingen opnemen.

"Ik vind het helemaal niet erg om met beginners te werken, ik hou er zelfs van om met beginners te werken, zolang ze ook hard willen werken. Het niveau doet er dus niet per se toe. Als beginners hongerig zijn om te leren, dan geef ik ze de wereld (lacht)."
 

Geef je veel workshops?

Ik heb veel workshops gegeven op verschillende plaatsen in België, maar ook internationaal. Daar hou ik echt van omdat ik van verschillende culturen kan leren en dat is erg interessant. Vanwege corona is natuurlijk alles helaas afgelast.

Welke impact heeft corona op je carrière?

Het is ingewikkeld. Al mijn workshops en alle showcases van mijn compagnie (en we hadden een show op komst) zijn geannuleerd. Ik was ook een ander team aan het trainen voor een showcase, een stuk van 20 minuten, maar alles moest geannuleerd worden. Hopelijk kunnen we het later wel doen. Ik stond ook gepland om te jureren op wedstrijden en ik had zelf ook een wedstrijdteam.

"Het enige dat tot nu toe overblijft, is het online lesgeven. Dat is niet hetzelfde als gewone lessen, maar ik probeer het positief te zien want ik kan nog steeds met hen werken."

Gisteren vroeg ik hun bv. om iets met mij online te choreograferen. Het is dus een andere manier van benaderen, maar in plaats van gewoon thuis te zijn, kunnen we nieuwe dingen ontdekken. Maak van het negatieve dus iets positiefs!

Aan welke projecten ben je momenteel (of was je vlak voor corona) aan het werken?

Ik werkte voor corona aan verschillende projecten. Ik werkte aan een theaterstuk van 20 minuten met mijn compagnie, en ook een stuk van 20 minuten met mijn leerlingen in de school van Kortrijk. Maar dat werd helaas uitgesteld. Ik werkte ook aan videoprojecten met mijn compagnie en creëerde veel materiaal. Vanwege de beperkingen konden we niet meer samen dansen en toen ik me aanpaste om het met minder dansers te doen, mochten we met nog minder dansers samen komen. Het is dus voortdurend aanpassen en dat is niet gemakkelijk. We hebben allen heel hard gewerkt, maar we hebben geen resultaten. Kortom, het is geduld uitoefenen, blijven aanpassen en vroeg of laat zullen we het wel kunnen doen. Dus het is een kwestie van tijd en we moeten ondertussen het beste maken van wat we kunnen doen.

Dat project met je compagnie, is het voor theater of voor een video-opname?

Beide, ik werd gevraagd om een stuk van 20 minuten te maken voor een evenement, in een theater in Kortrijk. Het is een week voordien afgelast en we waren er juist klaar voor. Daarnaast deed ik ook grotere projecten met video. Maar dat is ook met fysiek contact. Ik heb geluk dat mijn kamergenoot ook in de compagnie zit, dus ik kon met haar nog blijven dansen. Momenteel ben ik ook iets van op afstand aan het maken want ik hou ook van filmen en regisseren. Ik denk er veel over na, o.a. over 'hoe kan ik dit filmen' enzovoort. Het is veel nadenken en op een gegeven moment krijg ik soms zelfs hoofdpijn (lacht), omdat het maken van een nieuw project veel werk is. En als je bij de eindmeet komt en je dan alles moet veranderen en bijna helemaal opnieuw moet beginnen… Dat kan veel energie van je vragen. Maar je hebt geen controle over deze situatie, dus ik zal ook niet boos worden op iets waar je geen controle over kunt hebben.

4

Ondertussen ben ik ook bezig met mijn T-shirts en hoodies. Dat begon klein als een steunbetuiging die op de achterkant van een T-shirt of een trui staat, om dansers te ondersteunen in mijn les omdat ik zie dat de studenten erg gefrustreerd raken over zichzelf als ze de choreografie of de combinatie niet meteen begrijpen. En dat is oké; geef jezelf de tijd. Het is dus gericht aan mensen om hen te leren op het proces te vertrouwen en het proces te accepteren. Niets gaat direct vanzelf. Heb geduld met jezelf en samen bouwen we het op. Samen kunnen we groeien. Op sociale media is iedereen gewend om alles meteen te hebben. Daar gaat het om een onmiddellijke bevestiging. En dan beginnen ze zichzelf te vergelijken. Ik wil ze daarom een boodschap geven van steun, geduld, vertrouwen in zichzelf,… En opeens klonk die boodschap heel logisch, vooral met corona. De boodschap staat op de achterkant van de T-shirt of trui zodat mensen (op de rij) erachter het kunnen lezen.

Hoe komt een choreografie of een een voorstelling meestal tot stand?

Het hangt af van het nummer, de stemming,... Elke keer als ik een nummer hoor of wanneer ik gevraagd word om een choreografie op een nummer te maken, luister ik er echt naar en dan komen er beelden in me op. Ik focus me op hoe ik me erbij voel en ik hou er ook altijd van om verhalen te vertellen. Dat kan van alles zijn, het kan iets vrolijks zijn, een doorbraak, het kan gaan over een klein kind, … Ik hou wel van een structuur met een duidelijk begin en einde. Ik hou ervan om het begin en het einde met elkaar te verbinden. Soms gebruik ik het begin bijvoorbeeld als laatste shot. Ik vind het heerlijk om de cirkel te sluiten, niet per se door een antwoord te geven, maar wel door een duidelijke boodschap te geven. Iets dat duidelijk is voor de mensen, iets voor hen om over na te denken.

Wat is jouw meest bijblijvende, betekenisvolle ervaring als performer?

Als performer was dat een paar jaar geleden toen ik naar Singapore ging. Het ging om een project van de Verenigde Staten die verschillende dansers van over de hele wereld vroegen om een ​​stuk uit te voeren. Ze reisden door verschillende landen en in alle landen dansten ze met zeven personen. Zelf danste ik eerst in Italië en Spanje. Aan het einde van het project nodigden ze alle dansers, die ooit een stuk dansten, uit in Singapore. We waren met ongeveer dertig dansers van tien verschillende landen. Het was echt te gek. Het stuk ging over familie, vriendschap, steun en vooral over liefde. Een zeer betekenisvol stuk dus. Zo veel dankbaarheid voor het leven zelf, leren door ervaring, veel begrijpen, teamwork, … Zeker voor mij was dit betekenisvol. Ik kom uit Spanje, woon nu tien jaar in België, maar mijn familie woont nog steeds in Spanje. Mijn familie is altijd ver weg geweest en dat is erg moeilijk. Het was veelbetekenend voor mij om over familie, liefde en steun te kunnen dansen en praten.

5


Wat is jouw meest bijblijvende, betekenisvolle ervaring als lesgever?

Ik heb me altijd verbonden gevoeld met mijn studenten. Het gaat niet alleen om dansen, ik wil ze ook persoonlijk helpen. Daarom heb ik deze zomer besloten om ‘Intensives’ te maken, met maximum zeven personen. We werkten heel individueel. Het was een plek waar men veilig kon zijn en een plek om om zich te uiten. Het werd een enorme genezingsplek. Dat is iets wat ik heel graag wil blijven ontwikkelen. Als docent zijn die ‘Intensives’ erg belangrijk voor mij geweest. Dans is niet alleen mijn leven, het is mijn instrument. Het is mijn tool om mezelf en anderen te leren kennen en om echt open te staan ​​en anderen te genezen. 

In welke landen heb je al les gegeven of opgetreden?

Engeland, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje, Singapore, Israël, Finland, Dubai, Oekraïne, Wit-Rusland,… Ik hou van reizen, les geven en met anderen dingen kunnen delen. Als je in (West-)Europa bent, kom je verschillende soorten mensen tegen, verschillende soorten culturen, maar nog steeds in dezelfde lijn. Maar in Oekraïne, Wit-Rusland en Finland bijvoorbeeld is de manier waarop ze leven, de levenskwaliteit, zo anders en inspirerend. Ik kan dingen met hen delen en ze helpen, terwijl zij mij voeden met inspiratie en van mij een meer open persoon maken.

In Wit-Rusland zijn mensen zo hongerig om te leren. Ze hebben niet veel geld of mogelijkheden, en je ziet hoe ze vechten in elke les, ook al is het een uitdaging. Ze halen het beste uit alles en motiveren elkaar. In westerse landen doen ze dat ook wel, maar ze zitten meer in hun hoofd. Op sommige plaatsen of scholen zie je dat ze willen leren, maar je kunt zien dat ze gewend zijn om veel lessen te krijgen, dus ze beseffen niet hoe kostbaar het kan zijn om een ​​dansles te hebben. Niet iedereen heeft het. En hier kan je het dus als vanzelfsprekend aannemen. In Wit-Rusland hebben ze niet veel opties, dus ze willen elk detail van de les goed opnemen. Het is zo eenvoudig, maar zo inspirerend. Ik vind het ook heerlijk om na de les in het buitenland wat te eten of te drinken met de studenten en te praten over ‘hoe is je leven?’, ‘hoe is het dansen hier?’, … Ik wil hen altijd graag leren kennen.

Wat is je droom?

"Ik heb verschillende doelen en dromen, maar internationaal reizen en internationaal lesgeven is iets waar ik echt van hou en dat wil ik nog meer doen."

Dat was in de eerste plaats ook mijn bedoeling. Ik ben nu tien jaar in België en sta op het punt om terug te verhuizen naar Spanje. Ik wilde zien hoe ver ik kon gaan in België. En het voelt op dit moment de juiste timing om terug te gaan. Niet alleen om terug naar mijn ouders te gaan, maar omdat ik daar mijn basis heb. Waarom kan ik mijn basis niet in Spanje hebben en van daaruit reizen? Dan kan ik bijvoorbeeld een appartement of school kopen en iets voor mezelf opbouwen. Ik wil veel doen in België, maar ik kan niets bouwen omdat ik hier niet voor eeuwig zal blijven.

Dat idee kwam er ook door corona. Het zat al een tijdje in mijn gedachten, maar tijdens de eerste lockdown heb ik mijn auto gepakt en ben ik gewoon naar huis gereden. Mijn vader had een tijdje geleden een hartaanval en dus is hij een risicopatiënt. Ik hoorde ook dat ze de grenzen zouden sluiten en dat je niet meer zou kunnen verhuizen. En toen hoorde ik van mensen dat hun grootouders op sterven lagen, maar je kon geen tijd met ze doorbrengen. Ik wilde niet dat dat mij overkwam.

Toen mijn vader een tijdje daarvoor een hartaanval kreeg, was dat heel plotseling. Mijn moeder belde me om te zeggen dat hij op de intensieve zorgen lag, dus nam ik het vliegtuig naar huis en gelukkig heeft hij het overleefd. Ik was daar een maand om voor hem te zorgen en de zaken te regelen. En ik had zoiets van ‘ik wil nog steeds mijn danscarrière voortzetten, het gaat goed met hem, maar hij is wel een persoon in gevaar’. Dus als er iets gebeurt, ben ik liever thuis en zorg ik graag voor hem. En dus tijdens de eerste lockdown nam ik mijn auto en ging ik naar huis. In het begin had ik gepland om maar 2 weken te blijven, maar het werd 3,5 maand omdat de grenzen gesloten waren.

6

Thuis zijn bij mijn ouders tijdens de eerste lockdown deed me beseffen dat ik thuis mis. En ik kan ook daar mijn werk doen, ik kan ook daar dingen laten gebeuren. Er groeit daar een gemeenschap en het voelt alsof ik die gemeenschap nog verder kan brengen. Het voelt alsof ik iets kan opbouwen in mijn geboorteplaats, waar nu nog niet zo veel is. Ik heb het gevoel dat ze veel honger hebben en zo veel willen leren. Dus ik heb mijn tijd om te leren en te groeien hier in België gehad, en nu is het tijd om te kunnen delen met mijn gemeenschap in Spanje. Maar ik zal altijd twee gemeenschappen hebben. België heeft een plaats in mijn hart. Ik weet dat ik heen en weer naar België zal reizen, want dit is mijn tweede thuis. Ik wil dus mijn basis in Spanje hebben en ik wil veel internationaal reizen om te leren, inspiratie op te doen en contact te maken met mensen.

Mijn droom is dus een thuis hebben, niet alleen voor mij, maar ook een thuis voor de dansers in Spanje. En hopelijk ook voor dansers van over de hele wereld, zodat ze kunnen leren, en terecht kunnen op een veilige plek. Niet alleen om zichzelf te ontwikkelen als danser, maar ook als persoon. Dit zijn dus mijn twee grootste dromen: internationaal reizen en een thuis bouwen voor dansers. Voor mij is 60% - 70% van dans ‘mentaliteit’. Ik heb dansers zien openbloeien en in slechts 1 week tijd van laag naar hoog zien gaan. Ze beginnen in zichzelf te geloven en te begrijpen wie ze zijn. Ik wil daar dieper op ingaan. En ik wil mijn boodschap van mijn merk eraan verbinden, nl. vertrouw het proces, het is oké, heb geduld met jezelf en we zullen samen groeien.

"Die druk van de samenleving: weg ermee"

Ik zeg tegen mijn dansers: wees jezelf, en als je het niet weet, is dat ook oké. Blijf bijleren en dan weet je het. Veel mensen willen het nu weten. Alles moet snel zijn, maar het hoeft niet zo te zijn. Ik ben 31 en nu pas weet ik wat volgens mij goed is voor mij. Nu pas! Dus die druk van de samenleving: weg ermee! Toen ik eenmaal die maatschappelijke druk uit mijn leven kreeg, wist ik het ineens. Op sociale media zien we andere mensen dit of dat doen, of die tour doen, van alles commercialiseren,… En we vinden dat dat er zo cool uitziet en dan willen we dat ook doen. Maar eens ze daar aankomen, zijn ze niet blij en raken ze omringd door mensen die niet bij hen passen. Soms is het moeilijk als je niet bent zoals de meeste mensen, je denkt dan dat er iets mis is met je. Nee, je bent gewoon anders, en dat is geweldig, dan kun je iets nieuws bijbrengen in de maatschappij. Wees wie je bent en dan zal je mensen aantrekken die op jou lijken, en dat zal je gelukkig maken.